குறுங்கவிதை...

நிறைய குப்பைகளும்

சில குந்துமணிகளும் உள்ள‌

என் ஆழ் மனதில்

கோமேதகம் நீ....

மோன தவம்...

நீல வானம்...

பரந்த நீர்ப் பரப்பு...

குளிர்ந்த காற்று

வெள்ளை வெளேர் பறவை...

கண் மூடி ஒற்றைக் காலில்...

மோன தவம்...

ஆஹா!...

பார்க்கப் பார்க்கப் பரவசம்தான்

"ஆனால் மீனுக்குத் தானே

தெரியும் கொக்கின் குரூரம்"....

வெறுமையின் வருத்தம்

அகழ்வாராய்வில்
கிடைத்துக் கொண்டே
இருக்கிறது

ஆதாம் ஏவாளின்
காலடிச் சுவடும்
ஆதி மனிதனின்
சிக்கி முக்கிக் கல்லும்...

நானும் தேடிக் கொண்டே தான்
இருக்கிறேன்

கசங்கிய கனவுகளில்
கண்ணீர் மறைத்த நினைவுகளில்
தூசு தட்டிய ஞாபக அடுக்குகளில்...

எங்கேனும் கிடைக்கிறதா?
நாம் பேசிச் சிரித்த
மணித்துளிகளும்

கலங்கிப் பிரிந்த
கண்ணீர்த் துளிகளும் என்று...

ஒவ்வொறு தேடலின் முடிவிலும்
கிடைத்ததென்னவோ..

அழிக்கவும் முடியாத
அழவும் முடியாத
ஒரு வெறுமையின்
வருத்தம் மட்டும்....